Skręt z niedociążeniem w wykonaniu Leo Lacroix, zwycięzcy zawodów Grand Prix International de Courchevel. By móc bez kłopotów zaatakować kolejną bramkę. Z drugiej strony skręt zbyt krótki spowodowałby, źe wyszedłszy z niego zbyt wysoko w kolejną bramkę wjechalibyśmy ze zbyt dużą szybkością. Pamiętajmy, że trudno jest zmieniać promień raz zapoczątkowanego skrętu. Każda taka zmiana pociąga za sobą zmniejszenie szybkości i ryzyko upadku. Zbyt wczesne zapoczątkowanie skrętu jest tego samego typu wadą, bowiem może nas zmusić, abyśmy po przejechaniu bramki przyspieszyli skrętny ruch nart, a przez to hamowali, chcąc zamknąć krzywą skrętu. Czasami korzystne jest wyczekiwanie z rozpoczęciem skrętu, szczególnie jeśli konfiguracja terenu jest taka, że pomoże nam w wykonaniu skrętu bez nadmiernego ześlizgu lub jeśli skręt prowadzi z jazdy w skos stoku do jazdy w linii jego spadku. W takich przypadkach powinniśmy rozpocząć skręt przez zdecydowane przemieszczenie nóg pod tułowiem, wyraźne wyprzedzenie tułowia, a następnie dalsze prowadzenie go z zachowaniem układu. Jeszcze tylko musimy przeciwstawić się sporemu przeciążeniu, po czym narty bez poślizgu nurkują w kierunku linii spadku stoku. Należy również rozpatrzyć przypadek trasy zawierającej w sobie dwa skręty oddzielone odcinkiem jazdy w skos stoku. W takiej sytuacji zawsze musimy rozważyć problem: czy wykonać dwa bardzo długie skręty prawie bez hamowania i bardzo krótki odcinek jazdy w skos stoku czy dwa krótkie nie zapewniające tak dobrego poślizgu skręty i długi trawers. Nie można dać na to ogólnej odpowiedzi nawet dla szczegółowo zdefiniowanego odcinka trasy, bowiem wszystko zależy od warunków śniegowych, które mogą zmieniać się z godziny na godzinę. Tylko umiejętność oceny wszystkich opisywanych subtelności powoduje przewagę mistrzów narciarskich, odwaga i pogoń za ryzykiem stanowią drugoplanowe tło.