W częściach trasy zjazdowej zawierającej zakręty, których nie można pokonać z pełną szybkością, musimy opanować sposób wytracania wysokości podczas skrętu starając się jednocześnie możliwie najmniej hamować. Rada ta może wydawać się banalna, jednak w rzeczywistości taka nie jest. Nowoczesny narciarz przyzwyczajony do ograniczenia, bądź eliminowania ześlizgu często nie potrafi tak wykorzystać skrętu, aby dzięki towarzyszącemu ześlizgowi utracić sporo wysokości. Nie należy zapominać, że głównym celem zjazdu jest jak najszybsze osiągnięcie położonej na dole zbocza mety i, że każdy środek prowadzący do osiągnięcia tego celu jest godny polecenia.
Równie niezbędne jest opanowanie umiejętności raptownego zatrzymania się na wąskiej trasie. Ruch ten wykonywany jest identycznie jak ruch zalecany początkującym narciarzom dla wykonania zatrzymania naturalnego. Zasada jego polega na przejściu w ciągu drobnego ułamka sekundy z jazdy w linii spadku stoku do 100% ześlizgu hamującego, wykonanego przez raptowne skręcenie obydwóch nart w poprzek stoku z zachowaniem nie zmienionego położenia tułowia. Oczywiście możliwe jest szusowanie bez znajomości poprawnego opanowania tej ewolucji, jednak któregoś dnia może się zdarzyć, że wąski przejazd zatarasowany będzie np. przez grupę stojących narciarzy i wówczas w najlepszym przypadku wylądujemy w głębokim śniegu lub pomiędzy świerkami.